She´ll be right...

Toegegeven, hoewel mijn oorspronkelijke plan een soloreis was, liet het afscheid van Miet me niet onberoerd. Ik verheug me nu al op ons weerzien in Auckland. Voor diegenen die uit de lucht vallen: onze reiswegen zijn sinds de avond van 30 april uiteen gegaan. Miet is op dit moment wellicht de onderwaterwereld van het grootbarriererif aan de oastkeyst van Australie aan t verkennen. Tenminste, als ze ondertussen nog niet door een grote witte haai of, erger, een triggerfish opgepeuzeld is.

Dit scenario is immers niet geheel onmogelijk aangezien ik, geboren triggerfishtemmer, me nu in de druilerige Nieuw-Zeelandse stad Auckland bevind. Veel te veraf dus om Miet tegen deze villeine vissen te beschermen. De Aussies zouden mijn bezorgdheden algauw wegwuiven met de woorden "No worries mate, she 'll be right.", maar ik weet t zo nog niet....;)

Onze laatste update lijkt alweer een eeuwigheid geleden, dus het beschijven van de afgelopen maand en een scheet valt niet in een notendop te proppen. Aan de naarstige lezers, nu al proficiat!

Na 3 maanden tjolen in ZO-Azie raakten we stilaan vertrouwd met de aanblik van hopen zwerfafval langs de straatkant en de soms overweldigende drukte veroorzaakt door het gebrom, gezoef en getoeter van de ontelbare taxis, tuktuks en brommertjes. Het contrast met Singapore kon gewoon niet groter zijn  en vermoedelijk is dat de reden waarom ons blitsbezoek aan het land -ja, Singapore is blijkbaar een land!- van de boetes bij momenten onwerkelijk leek. De straten liggen er piekfijn bij (Oslo en Stockholm kun je selfs slordig noemen ivm sgp), men heeft er een metronetwerk om u tegen te zeggen, verkeershinder bestaat niet aangezien je bijna billionair moet zijn om door de staten van Singapore te mogen rijden, de licht en geluidsshow aan de Marina bay en de architectuur van omringende gebouwenvwas magisch en voor wellicht elke misgedraging staat een straf. Een voorbeeldje: Publiek vertoon van intimiteit betekent voor expats in Singapore stokslagen en onmiddellijke deportatie. Wat de consequenties voor locals zijn weet ik niet, maar malser zullen ze niet zijn...

Wanneer we de eerste april in Singapore opstijgen zeggen we de eurazische landmassa gedag en duiken we algauw onder de equator, wat voor mij een eerste keer is. Het kruisen van de evenaar werd rijkelijk gevierd dankzij een genereuze airhost die ons gedurende de vlucht goed voorzien heeft van Australische wijnen en toblerone. Danku, lieve airhost! Hallo Melbourne.

Dit moment was achteraf gezien de eerste keer dat wij de gastvrijheid en vrijgevigheid mochten ervaren die ook onze latere ontmoetingen met Australiers zou typeren. Sta mij daarom een kortstondige taalwissel toe voor het volgende dankwoord, gericht aan al onze Australische vrienden die ons vaak zo veel meer dan 'enkel' een lift gaven.

Thank you very much to everyone who took a little leap of faith by allowing us, strangers, into your car and not only bringing us a little or a lot closer to our destinations, but also for the sharing  of stories, which essentialy  makes hitchhiking worth the 'risk'.  A special thanks is in its place though, to Mensur, Chris, Rob, Thomas and all the pets, Anna and Josh, parents of the cutest little blond boys down under, Darren, Neil and Debra, Mont, Jamie, Graham and the camels, Tim, Jake and Shae for giving us sooo much more than we asked and could ever have wished for. You have made our trip through Australia worth calling awesome!

In Melbourne aangekomen, is het moment aangebroken om ons reisconcept heruit te vinden. Van andere reizigers hadden we al vernomen dat Australie wel eens zeer zou kunnen doen in de portemonnee... en dat blijkt helaas geen leugen te zijn. Na de aanschaf van tent en ander kampeergerij reizen we richting Adelaide via de befaamde Great Ocean Road en het natuurpark the Grampians. En onmiddellijk valt het op dat de Australische fauna en flora erg verschillend is van die van ons. Hoewel Europese importdieren zoals vossen en konijnen de typisch Australische buideldier-achtigen (de marsupialia) hebben uitgemoord, huppelen de kangeroes en walabies vrolijk door de bush (en onder auto's) en is koalaspotten in de eucalyptusbossen onze nieuwe hobby geworden. Men kijkt evenmin op van kleurrijke papegaaien in de tuin, kookabaras, aangspoelde walvissen of zeehonden zo nu en dan, dodelijke spinnen, slangen en -in Northern Territory- varanen en krokodillen. Wandelen in de bush of de outback van Australie is alvast een heel andere ervaring dan in de Ardennen wetende dat je niet meer bovenaan de voedselketen staat en je misschien wel de volgende maaltijd van een zoutwaterkrokodil bent. Ik bewonder Miet nog steeds voor haar koelbloedige reactie bij het zien van een schorpioen op 2cm van haar neus bij het ontwaken in de tent.

Net aangepast aan het koelere klimaat in de staat Victoria vliegen we opnieuw nasr warmere oorden. Ditmaal is het zogenaamde 'red center' de heteluchtoven van dienst. Rood, verwijzend naar de hel oranjerode kleur van de grond. Alice Springs is het meest centrale stadje in Australie. Zo veraf van de zee in elke windrichting zijn we nog nooit geweest en de omvang van Australie beginnen we pas te vatten wanneer we met de huurauto een eindje verderop (350km) Uluru national parc bezoeken. De aanblik van uluru, de mysterieuze rode rots die plots uit de 'threehundredandsixty degrees of nothingnes' opreist is bizar en het is begrijpelijk dat de aboriginals deze reuze monoliet als extreem heilig beschouwen. Hier en daar kun je er nog aboriginal rock paintings van 100den jaren oud terugvinden die de tand des tijds en de toestroom aan domme toeristen hebben doorstaan. De Olgas, oftewel Katja Tjuta, 80 km verderop ogen sierlijker, zeg maar vrouwelijker dan Uluru, maar de twee zijn blijkbaar een en dezelfde steen. Twee topjes van dezelfde gigantische ondergrondse ijsberg...

De zotste geologisch formaties vonden we echter in Kings Canyon, waar erosie de zandstenen rotsen tot bijenkorf-achtige bergjes heeft omgevormd. Hoopjes pannenkoeken, of Bagan nummer 2 waren onze associaties hierbij. Wie doet beter? En de kloof zelf was ook best indrukwekkend met de geologisch recente (1920) instorting van een van de wanden die lijkt alsof men de rotsen met een groot slagersmes heeft afgesneden.

In 'the top end' in de buurt van Darwin bezochten we nog twee knappe nationale parken, die opnieuw heel anders waren dan wat we totnogtoe gezien hadden. Litchfield NP omwille van de talloze watervallen, Kakadu NP voor zijn omvang (20 000 vierkante km), fauna (krokodillen en andere reptielen, vogels), flora, rotskunstwerken van aboriginals en zijn diversiteit aan landschappen (rotsland, overstromingsgebied, moerassen, bushland, oerwoud,...). Jammer dat niet enkel ons kampvuur maar ook de massale muggenaanvallen meermaals roet in het eten gooiden en onze plannen voor de avond dwarsboomden. Vluchten in de tent is de enige optie als die flying bastards zelfs door je jeansbroek steken.

In Darwin zelf hadden we nog het geluk deel te kunnen nemen aan de festiviteiten voor anzac-day ter ere van de Australische en Nieuw-Zeelandse mannen en jongens die in nationale en internationale conflicten sneuvelden. Velen van hen stierven trouwens bij het uitvechten van onze Grote oorlog, in het koude en verre Belgie. Herdenken houdt in Australie blijkbaar ook in dat men van s morgensvroeg in de drank mag vliegen (It's five o clock somewhere!), marinekostuums ten spijt.... Een opzwepend digeridooconcert op de lokale markt was een mooi kers op de taart die deze dag was.

Na een afsluitend diner (krokodil en barramundi, kangeroesteak is onvindbaar) is het moment zover dat ik Miet,  mijn reisgenoot voor 4 maanden, uit moet wuiven wanneer zij met de bus richting luchthaven vertrekt. Daar gaat ze...

Men zegt dat het niet simpel is, het vinden van een goeie reispartner. Ik kan enkel besluiten dat ik t serieus getroffen heb dat ook Miet reisplannen had toen ik ongeveer een jaar geleden besloot voor een onbepaalde periode alleen naar Nieuw Zeeland te vertrekken. Nu een reisgezel armer, maar een heeel goede vriendin rijker....