Adventure. Undertaking a task without knowing the outcome.

Eindbestemming Nieuw-Zeeland. Zelfverklaarde adventurecapital van de wereld ('capital' klinkt blijkbaar mondainder dan 'land'). Geboorteland van Sir Edmund Hillary en A.J. Hackett, respectievelijk de eerste man die de 8.848m hoge mt Everest bedwong en het brein achter het bungeespringen. Het land van de Kiwi's, Maori's, kakapo's, actieve en minder actieve vulkanen, oorden, stranden, geisers en mudpools, honing en brandewijn. Het land waar The All Blacks zo mogelijk machtiger zijn dan een 1000 koppen tellend orcsenbataljon. Het land dat als eerste op aarde het daglicht ziet. Paradijs!

Na wat onderhandelen met mijn buurvrouw in het vliegtuig kan ik een zitje aan het raam bemachtigen en zie ik voor de eerste maal de zacht glooiende heuvels van het noordereiland, goudgroen oplichtend onder de laatste zonnestralen van de dag. Aaaah. Hier zal ik de komende 8 maanden ronddwalen...

Mijn missie van de eerstkomende dagen in Auckland is het vinden van of het emmertje met goud aan het einde van een regenboog of een job om de reiskas te spijzen in afwachting van Jans komst. Aangezien het regenweer uitblijft en blijkbaar niemand op mijn komst in Nieuw Zeeland zat te wachten vertaal ik mijn cv naar het Engels en begin ik de straten van Auckland af te schuimen. Jobhunting is het werkwoord waar ik me meester van maak. Waar ik de eerste dagen met opgeheven hoofd de bibliotheek, theaterzaal en nette tavernes en restauranten opzoek, mik ik na een week steeds lager en beginnen smoezelige snackbars en kroegen van de louche soort plots ook tot de opties te behoren. Wanneer ik met mijn diploma in seksuologie herhaaldelijk naar bordelen doorverwezen word en mijn moraal de hoogte van mijn schoenzolen heeft bereikt heb ik gelukkig nog mijn vrienden van de hostel die me met raad en daad bijstaan in het vinden van mijn droomjob. Doorheen de drie weken van solliciteren valt er een significant evolutie op te merken in mijn curriculum: waar ik initieel geen ervaring or whatsoever heb in de hospo-sector, ben ik na enkele dagen onder invloed van mijn voornoemde spaanse vrienden de koningin van de horeca met three years of extensive experience in a variety of cafes, top notch bars and stylish coffeeshops. De jobhunt blijft zonder vrucht, mijn verdichtsels ten spijt.  

Wanneer ik me er echter bijna toe verbind om als onderbetaalde seizoensarbeider in de wijnregionen van het zuidereiland als winepruner, de backpackersjob bij uitstek, aan de slag te gaan, vind ik een vacature om aan een schoon loon als 'live in carer' te werken voor een tetraplege man tot eind juli. Jezza is de naam. Met de film 'Intouchable' in gedachten stuur ik een jobapplication die al snel positief beantwoord wordt.

In een driedaagse trip zak ik af naar Waipara.  

Waipara is een slaperig dorpje in het zuidereiland, 50 km boven de door aardbevingen verwoeste stad Christchurch. Meet the residents of the waipara mansion: Zulu. De hond des huizes.  Tanja, mijn charmante collega live in carer uit Duitsland. Op de fotos te herkennen als de jongedame met de vlammend rode haren. En Jezza. De 37 jarige Kiwi die in 2010 na een onfortuinlijk canyoningongeval in Zwitserland zijn C5 nekwevel verbrijzelde. Een ongeval die zijn wereld als vrijbuiter, avonturier, riverguide en wereldreiziger ondersteboven keerde. Waar het afvaren van klasse 5 whitewater rivieren voorheen een koud kunstje waren, is nu het heffen van een glas bij momenten een uitdaging. Compassie is nochtans niet het gevoel dat je krijgt wanneer je Jezza ontmoet.  De humor en relativiteitszin waarmee hij zijn alom aanwezige beperking een plaats geeft is bewonderenswaardig. En zijn joie de vivre is niet enkel merkbaar in de superlatieven waarmee hij spreekt, denkt en leeft (legenday carers, awesome friends, amazing dinner) of in zijn dromen (cfr. Een jaar rondreizen door noord amerika, voor zijn 50ste de wereld rondzeilen): met zijn tweemaanddurende roadtrip door Europa int verschiet en het bedrijf 'Makingtrax' (http://www.makingtrax.co.nz) dat adventureactiviteiten tracht toegankelijk te maken voor rolstoelgebruikers dat hij na zijn accident opstartte, blijft Jezza allesbehalve bij de pakken zitten. De twee maanden werken en leven met Jezza en Tanja waren bijgevolg meer dan enkel cocoonen. Zo kreeg ik via Jezza een introductie in 'murderball' ofte 'wheelchairrugby'. Ik had de eer meermaals mee te mogen trainen met het Northern Canterbury Wheelchairrugby Team, met lamme armen en blauwe heupen als gevolg. De snelheid waarmee de met staal bezette rolstoelen tegen elkaar opbotsen in een poging om de bal over de achterlijn te krijgen is niet van de poes. Zeker wetende dat sommigen van mijn opposanten met The Wheel Blacks team aan de olympische spelen in Peking deelnamen. Bij de finale match 'crips vs ab's' (kreupelen vs able bodies) moesten we het onderspit delven, al was de match een beklijvende nek aan nek race...

Met twee roadtrips (in een toyotacamionette!!)-eentje naar het zuidelijk gelegen stadje Queenstown en eentje kriskras doorheen het noordereiland- is de tijd hier voorbijgevlogen en mag ik overmorgen al Jan met een monsterlijk dikke knuffel verwelkomen in Auckland, alwaar het sportieve gedeelte van de reis, een nieuw avontuur, kan beginnen. Hell yeah!