The final destination! Aotearoa Zuid!

Ondertussen ben ik al een heel poos terug in België. 1 maand en 2 dagen om precies te zijn. Maar de trouwe bloglezer had nog één reisverhaal van mij tegoed. 

Ik verkoos het vliegtuig boven de boot om mij naar het zuider eiland van NZ te verplaatsen. Dat had één grote reden: The all blacks! Nieuw-Zeeland's grote, stevige, gespierde trots! Hun nationaal rugby-team. De avond van mijn landing in Christchurch kon ik met veel geluk nog een kaartje bemachtigen en vanop de beste plaats in de tribune zien hoe Frankrijk redelijk hardhandig werd ingemaakt door de Kiwi's... domage... Maar indrukwekkend! Om nog maar te zwijgen over "De Haka" waarmee de all blacks hun tegenstanders voor elke match imponeren. En onder de indruk waren ze, die arme Fransen, 30-0 ... 

De dag erna startte ik mijn roadtrip met een Nissan sunny die ik voor 3 weken in mijn bezit had. Trouw bracht dat witte lelijke ding mij heel het eiland rond. Ik had al meteen een reisgezel, een Zuid-Afrikaan die me een paar dagen vergezelde. 

Onderweg pikte ik ook nog wat lifters op. Als wederdienst voor iedereen die Sofie, Roos en mij ooit oppikten langs de kant van de weg. De mensen die ik onderweg leerde kennen waren stuk voor stuk bijzondere en interessante individuen. Zo ging er eentje nadat ik hem had afgezet een tipi bouwen op het strand en brood bakken op een kampvuur... en nog wat verder brijen aan zijn mutsen en handtasjes. 

Ook in de hostels waar ik ging logeren voelde ik me meestal meteen thuis, omringd door gelijkgestemde zielen die allemaal met volle teugen van het leven aan het genieten waren. Dat er vaak een jaccuzi in de tuin stond hielp ook wel een beetje. Iedereen had ook zijn specialiteit in de keuken, waardoor ik kon genieten van enkele gastronomische avonden. Ikzelf serveerde onze nationale trots: mosselen met frietjes NZ style. De mosselen waren vrij reuzachtig en de frietjes zagen er een beetje zielig uit toen ze uit de pan kwamen... maar het was roeien met de mosselen die er zwommen. 

Buiten mosselen zwommen er ook veel andere beestjes in de zuid Nieuw-Zeelandse wateren. Walvissen, albatrossen, pinguins en zeehondjes allerhande. Die laatste zijn, zoals misschien wel opvalt op de talrijke foto's, mijn favorietjes. Vooral de speelse pups die vrolijk samen in de zee spelen of in een waterplas onder een waterval. Super schattig, moeilijk vast te leggen op foto of video... best zelf eens gaan kijken. 

De adrenaline stroomde door mijn lijf in de adrenaline-hoofdstad Queenstown. Naast een leuk dagje skiën in "the southern alps" dacht ik ook eens ergens vanaf te springen. Ik koos er meteen de hoogste bungy-jump uit en ging er volledig voor... in koeienpak uiteraard. Want als we het dan toch doen, doen we het meteen goed! Die 134m bleken toch wel vrij hoog te zijn eens ik aan het vallen was. Even dacht ik dat ik het niet zou overleven, maar kijk, het is toch goed gekomen. Zou ook wel een klein beetje belachelijk geweest zijn om te sterven in een koeienpak. 

Eens al deze avonturen achter de rug waren was het tijd om Miss Sofie Braems eens te gaan opzoeken. Ik had mijn "partner in crime" dan ook 2 maanden moeten missen, en het weerzien was bij gevolg super! 
We zijn samen op een licht sneeuwig dagje naar de hot pools van Lake Tekapo gegaan, kwestie van nog een laatste keer samen te ontspannen en bij te babbelen. Zalig!

Om met een knaller af te sluiten besloot uit een vliegtuig te springen. Met een knappe Kiwi (niet de vogel noch het fruit) op mijn rug en een parachutte wel te verstaan. Het spannendste, leukste en zaligste dat ik ooit gedaan heb! 

Dan was het moment aangebroken om afscheid te nemen. Afscheid van Sofie (voor enkele maanden toch) mijn lieve, trouwe reisgezel waarmee ik dit grote avontuur begonnen ben. Afscheid van Nieuw-Zeeland, waarschijnlijk het mooiste land ter wereld. Afscheid van mijn avontuurlijke, zorgeloze leven. Het onbekende, de verrassingen, het "we zien wel waar we uitkomen", het dromen over morgen en met een zalig gevoel terugblikken op een leuke dag. Bijna elke dag nieuwe, boeiende mensen leren kennen. Al die mooie dingen zien en beleven. 
Meer dan ééns heb ik een krop in mijn keel gekregen bij het voelen naderen van het einde van mijn reis. Terwijl ik dit schrijf krijg ik het alweer moeilijk. De overgang naar het gewone alledaagse leven verloopt niet zonder slag of stoot. Gelukkig niet letterlijk, nee, ik heb nog niemand pijn gedaan! 

De vreugde was wel groot toen ik mijn familie terug zag op de luchthaven. Mijn ouders, broers, schoon-zussen, nichtjes en neefjes. Ze stonden allemaal klaar om mij te verwelkomen. De kindjes ééns zo groot dan toen ik ze had achter gelaten een half jaar geleden. Op dat vlak heeft de tijd hier niet stil gestaan. 

Het selecteren van foto's voor mijn laatste album op deze blog was deze keer het moeilijkst! Het zijn er vrij veel... u bent gewaarschuwd! 

Zij die zich terug gaan begeven in de dagelijkse sleur des levens groeten u! 

Miet